Çözül ey sözün sınırında tökezleyen
Üçlerin, kırkların, yedilerin bereketiyle
Dostun unutulan sesinde yüksel
Düş artık dilinde olanın gönlünden
Kör gözlerin hizasına dek yüksel
Aş beş duyunun bendini
Beni de katarak alnımdaki yazıya
Sokak lambasında eriyen kar tanesine karış

Kuşluk vakti öten kuşları andıran bir kızın soluğu ısıtır ellerimi
Yüzünü yeryüzünün miracı bilirim
Yanağı al
Gözlerim hallerimin en okunaklı halidir
Haliyle sözlerim Vezüv’ün etekleri
Mazlumun gırtlağında uyuyan tarih
Zalimin rüyalarını süsleyen tarih değil midir
Yahudi külünden bozma yurt
Hangi mazluma nasip olmuş vaftiz olmak
Kim dönebilmiş evine başladığı gibi
Başa değil
Lazım olan tabula rasa, temiz bir sayfa
Yeni değil
Düşmesin diye omzumdan katipler
Dilimde mürverden yapılma bir asa taşıyorum

KUBİLAY ÖZMEN