ölü vakitlerinden ve ölü dizelerinden doğarak şiirin,
ısmarlama bir dolunay uykusundan uyandı dünyaya adam. 
hep var olanın neşeli iç sesini hiç duyamadığından olacak
nefret etti dilinden hep sebepsiz sevginin, hamasi dirilişin.

hiçlikleri ve gelgitleri duyumsayamadı adam
yanlış silahları yanmış duraklarda bıraktı.
kalbinde, tornadan fışkıran güzelliklerin
ve hayatı anlamışların yarası vardı.

daha feci ne olabilir diyordu Ali
insanın ulvi olanı terk etmesinden daha feci?
zifiri bir iç kararması,
aydınlık sabaha uyandırır mı sizi?

eeeveeet… yeterince anladılar ve fakat
Ali’nin nefret ettiği yerlerinden sevdiler hayatı.
yanaklarında allık, dudaklarında ruj gördüler.
zülfikârı döner bıçağı zannedip fransız lokantasına götürdüler.   
aşkla, azimle ve sıklıkla bir de,
kapanmaz yaraların üstüne fondöten sürdüler.

ruh yücelişlerinde göründü adam.
senaryosundan nefret ettiği bir filmin
enteresan bilinen andaval betimlemeleri arasından
Ali yalnızlığı bırakarak
toz olmayı da bildi, bu dünyadan.        

FATİH KANPARA