Altı otuz iki
Bir sokak köpeği havlıyor
İçimin soğuk ve tenha yollarında
Takvim bahar, havada keskin ayazlar
Çiçekler, dallardaki çiçeklere ne olacak diyorum
Örtüsü,duvarı, evi olmayan kiraz çiçekleri ne olacak bu ayazda?
Sonbahar geçti kış geçti tomurcuklar bekledi
Bir ayazla onca sabır boşa mı gidecek?
Dallarda kızarmadan toprağa mı düşecek?

Altı otuz altı
Bakışlarımı mekana geri çağırıyorum
Işıkları söndürdüm artık aydınlık mutfak
Çaydanlıktan yansıyor tüm eşya
Tek eşya benim halbuki tüm bu canlılığın içinde
Çoktan yorgun düşmüş gözlerim
Görseydiniz bu bakışlar cesedindir olsa olsa
Bi görebilseydiniz
Sizinle birlikte çok sofralara oturdu bu ceset
Çok kahkaha attı yersiz dedikodularınıza
Hatta size sarıldı, bayramlarda öptü hep
Büyüklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden.
Bayram nedir bilmeden çok kutladı,sizinle.

Altı kırk bir
Bu parçalanmış sözler
Bütün olmayı hiç bilmeyen bir kalpten
Kusuruna bakmayın dağılan anlamların
Aynı anda ağzına kadar dolan tek başınalıktan
Varlığına bin şahit yetmeyen yokluğundan
Ne görkemli bir söz ama
Yokluk.
Bunu okurken, evet şu andan bahsediyorum
Hem bu ‘an’ , hem sizler
Birlikte yok olacağız vakti geldiğinde.
Hiç olmamışız gibi çok görkemli bir unutuşun boşluklarına sığacağız.