oğlunu ihbar eden kadının ve

obua üfleyen ablanın gözyaşlarından geliyorum.

uzaklaştıkça çoğalan motor sesinden dolayı

her şey bir yanılsama olarak başlamıştı.

herkes birilerinin karaktersiziydi tanrım.

birilerinin yutkunamadığı oldu hep birileri.

birilerinin midesinde oturdu ve oraya

çöreklendi hep ışıltılı şehir piçleri.

beklentisiz bir yağmurla

kulağıma üfüren rüzgâr eşliğinde

ikna oldum geleceğin ancak

ancak bir rötar olabileceğine.

her şey tam da, bir ben eksikmişim gibi,

siyahsızlığın bir beyazlık

iştahsızlığın bir açlık olduğunu,

karanlığın ışıksızlıkla kaybolduğunu

ve kayboluşların bize ait işaretlerle çoğaldığını

bilmiyormuş gibi

insanlığa bir şahit aradık.

bir çölde unutulmuş su kuyusuydu merhamet

tanrım!

bir çocuk cennetteki yemekleri soruyordu.

hal böyleyken ben

ve nikotine duyarlı beynim

ve kendini sana nisbet ettiğini iddia eden kalbim

hem fail hem lafazandık.

bir bit yavrusu edasıyla kahkaha da atardık.

şimdi bir yok oluşun resmini yapabilir miyim

ah keşke keşke diyerek isteyebilir miyim

bir sansar gibi taş toprak oluşu.

bilmiyorum ve herkes seni bekliyor tanrım.

o çocuğun yemekleri ve

tutamadığım abdestlerim,

apardıklarımız kopardıklarımız,

yutkunamadıklarız ve midemizdekiler,

huzursuz beyin sendromlarımız tanrım.

herkes bir işaret bekliyor

görüyorsun!

kalbi sırtında karıncalar ve kurbanlık kuzucuklar

cezayir menekşeleri ve bilumum otlar

bitti işte bu kadar  

demeni bekliyorlar.

FATİH KANPARA