Meryem gözlerini açtığında

Hüzün yüzyıllık esiri oluverdi yeryüzünün.

Dokunduğu tende sevmek nehri akıtırdı onun elleri

Herkes bilirdi bunu, ondan başka.

Meryem gözlerini açtığında

Bir bahçeye uzanırdı onun gözbebekleri

Usanmazdı saatlerce temaşa ettiği çiçeklerin toprağını bağrına basmaktan.

Yorulduğunda, yıllanmış ruhuyla adam ettiği toprağın  

Yeni doğmuş bir bebeği andıran filizleri yâd ederdi onu.

Meryem gözlerini açtığında

Kapanırdı acının hissedildiği bütün kapılar.

Kestiği kumaşın artakalanlarıyla bile

Üzerini örterdi sokağının kırık gülüşlü çocuklarının.

Uzanmak isterdi elleri ve yüreği, uzanabildiği en uzağa.

Ve o çok sevdiği gün ışığı  

Yerini yıldızların cılız parlaklığına bıraktığında,

Okşardım bir zamanlar taramayı çok sevdiğim saçlarını.

Meryem gözlerini kapadığında

Ona ninnisini ben söylerdim.

“Yıllar boyu sevmekle tarazladığı” gönlümle.

RANA RABİA AKYOL