tatsız hezeyanlar bunlar
bahçelerde dolunay bıçaklayan çocuklar
masallarda masmavi bir mürekkebin boğduğu pespembe kuğular
mücadeleden cesetler yaratan şuursuz
kansız ve merhametsiz kararlar kalır
mecazsız, mecalsiz ve melekten daha melek anneler ağlar bu hikayede
ve kötü insanlardan öpülerek saklanmış şakaklara düşen mermiler gibidir bazı haller
bir kuşun yavrusunu her susam tanesiyle tek tek beslemesindedir sevgi
mesaim tutsak
istesem de artık masumiyetten bahsedemiyorum
istesem de artık kalkınamıyorum
sadece bir kazadan ibaret feci yazgılar
koşsam koşsam anca kendi akan kanımı dindiriyorum
fakat öyledir
kurban edilen bütün periler duvar olup geri dönermiş dünyaya
duvarlardan göremiyorum dünyayı
ve mütemadiyen hepimiz de perilerimizden  vurulduk
 

nihayet cinnet gibi bir zemine çarpacak
o meşhur klinik kaçkını ideolojiler
itaat teşebbüssüyle atlarımızdan inip kılıçlarını ilk önce atlarımıza sokanları yakalayacağız
saçlarımız upuzun,
gözlerimiz balistik raporlarında kayıtlı,
yorgun bir suçluyu tutmuşum bu resimde bak,
bütün nankörleri hırpalayan kuşlara açmışım gökyüzümü,
vicdanımla sevmiş, hürriyetimle gelmişim dünyaya,
ne garip yeminler etmişim,
ne serseri kavgalar,
ve ne uyurgezer düşmanlar edinmişim uykularıma,
ne zaman yaşamak kelimesine yaklaşsam,
kulaklarımı tırmalayan o casus çınlama

“abi ölecek miyim?”

AYKUT AKGÜL