Yüz yıllık atıflarla sonlanan cümlelerin
ve aptallaştıkça kurnazlaşan zekanın iadesini yaparak sana,
lavaboya işeyen müdanasızlığı aldım yanıma.
Haketmeye gidiyorum lanetini mühendislerin.
Biliyorum, başka kimse ikna edemez beni
içten pazarlıklı haline bu toplumsal matematiğin. 

Kork artık yeter demeyeceğim çünkü 
üzüntüyle dikkati artan bir mazoşistin kalemi
ne kadar yaralayıcı olabilir ki.
Fahişelerden almam gereken dersler
ve bir adet şizofreni hırkasından başka,
bir şey de yok, çelikten çıkınımda.
Alabildiğine rahat olmalıydın,
güven telkin etmeliydi sana
delirmiş engereklerin, çıyanların ve kalabalıkların. 

gel gör ki
poker oynarken bozaran suratlar hatırlıyorum sende.
Tımarhane günlerini olumlayan aklın yakaladığı
kadirşinas ve elverişli yalakalar…
Hatırlıyorum!
Gerekçesiz umutların beslediği pişmanlıkların vardı senin.
Her şeyi, başka olana yıkan bencillik nöbetlerin.

şimdi ben.
Yılgın hoşgörülerle bezediğim ruhumla ben.
Bin fahişenin tecavüz ettiği anarşist zihnimle ben.
Büyüttüğü putperestlerine ibrahimlik taslayan ben.
Bir atımlık umutla iltica ettiğim fabrikalarda
kalbimi
yola çıkarken edindiğim mühendislere emanet ederek
devirmeye geliyorum seni ey tengri!
bil ki tuzakların da bir sonu vardır
ve bil ki allah
tuzak kuranların en hayırlısıdır.

FATİH KANPARA