karaya çekiliyoruz ışıkları söndürün

hayatta kalmanın her hızı öpen nankör tasviri

uzansak suya dalacak kadar usulca

ve siyah beyaz yanan bütün fotoğraflar ağız birliği etmiştir sanki

öğren ve üstünü giyin şimdi

senin gözlerin eksik

benim birkaç kemiğim

yıkılan duvarlar merdivenlere benzer

ne zaman şimşek çakar karanlıkta

apar topar yanımda seni hayal ederim

bütün kinimle atıyorum masaya bir avuç zar

kimi kesim buna barbut diyor

kimi kesim ise hoş geldin aramıza

kaçırdığım istasyon bindiğim trene değer miydi

kurtulduk diyoruz bu savaştan fakat ölseydik sanki

sanki ölü ele geçirilseydik en azından

mesafemizden haberdar olsaydı bekleyenlerimiz

kaybettiğimiz her şeyin hesabını verebilseydik

bu, kendimiz bile olsak

kalkıp kopartıyorum kapıyı duvardan

kilometreler ve hileli kargaşalar

gecikmiş bir şiir

yerinde bir tokat olabilir

bu sonbahar kaç zarla kendine gelir

bu içimdeki gövdeler gibi fısıltılar nasıl kuvvetli

kostümüme fırlıyor haplı bir piçlik

ben bu meşhur korkunun adını çile koyuyorum

çakmağın benimle kalsın

dudaklarını bükme tamam

ben bunca zehri yalnızca sen tatma diye içtim

AYKUT AKGÜL